Twój sklep internetowy. Księgarnia i wydawnictwo katolickie na rynku już od 1994 r.
W sercu chaosu Dramat chrześcijan na Bliskim Wschodzie
Patriarcha Bechara Rai w rozmowie z Isabelle Dillmann Mówię to jednogłośnie z papieżem Franciszkiem: nie wyobrażamy sobie Bliskiego Wschodu bez chrześcijan; chrześcijanie od ponad dwóch tysięcy lat wyznają tutaj Jezusa i mają pełne prawo do praktykowania swojej religii i kultywowania swoich tradycji w świecie arabskim, którego część stanowią. Bechara Rai został maronickim patriarchą Antiochii w chwili wybuchu Arabskiej Wiosny. To jedna z najważniejszych postaci chrześcijańskiego Bliskiego Wschodu, niekłamany autorytet dla żyjących tam chrześcijan.W rozmowie z Isabelle Dillmann patriarcha po raz pierwszy daje jedyne w swoim rodzaju świadectwo i niezwykle ważną analizę tragicznej sytuacji chrześcijan żyjących na Bliskim Wschodzie. Opowiada o liczącej dwa tysiące lat historii chrześcijaństwa na tych ziemiach i o jego historycznych relacjach z islamem. Przypomina o wyjątkowej tradycji przyjaznego współistnienia wyznawców tych dwóch religii w Libanie, nie pomijając przy tym trudnych okresów wojen i prześladowań, wskazując na konieczność znalezienia rozwiązań w obliczu bieżących zagrożeń.Patriarcha Rai równie odważnie wypowiada się na temat geopolityki regionu, ISIS, Izraela oraz gry, jaką na tym terenie prowadzą obce mocarstwa. Nie popadając w dyplomatyczną retorykę, wzywa wszystkich chrześcijan Wschodu, by trwali na swoich ziemiach. Daje tym samym świadectwo niezłomnej wiary i niezwykłej siły wewnętrznej. Bechara Boutros Rai, Libańczyk, doktor prawa kanonicznego, maronicki patriarcha Antiochii i całego Wschodu, kardynał Kościoła rzymskokatolickiego, członek Papieskiej Rady ds. Kultury oraz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich. Promotor dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego w krajach arabskich. W Libanie za swojego przywódcę duchowego uważają go nie tylko chrześcijanie, lecz także muzułmanie. Isabelle Dillmann, dziennikarka znana z obszernych wywiadów, które przeprowadziła z przywódcami państw i wielkimi osobistościami tego świata, takimi jak Matka Teresa, Jan Paweł II, Dalajlama, książę Sadruddin Aga Khan, Hamid Karzai, Rafik Hariri. Współpracuje z wieloma znaczącymi pismami – francuskimi, włoskimi, amerykańskimi. Uhonorowana Złotym Piórem Wolności, nagrodą przyznawaną przez World Association of Newspapers and News Publishers.
Dlaczego sztuka przeszła z sanktuariów do galerii? Jaka jest jej droga pojednania z wiarą? Czy pustka nowoczesnych kościołów przeszkadza im być ikonami Kościoła? Jakie wyzwania stają dzisiaj przed sztuką liturgiczną? Jaka więź istnieje pomiędzy życiem w Duchu, życiem liturgicznym, a językiem artystycznym. Czy jedyną drogą powrotu sztuki sakralnej na Zachodzie jest spotkanie ze Wschodem? Na te i inne pytania odpowiada Marko I. Rupnik w rozmowie z Natašą Govekar. Przekonuje, że w czasach, kiedy chrześcijaństwo Europy zdaje się przeżywać kryzys, a Kościół poszukuje nowych form ewangelizacji, dobrze pojęta sztuka sakralna może stać się wyjątkową przestrzenią doświadczania Boga i spotkania z człowiekiem.Sztuka Rupnika określana jest przez krytyków jako „teologia chrześcijańska w bizantyjskich formach”. Proponowana przez niego ikonografia, która wypełniła przestrzeń architektoniczną wielu świątyń, pokazuje mowę obrazów zrozumiałą nie tylko na Wschodzie, lecz również na Zachodzie. Można więc powiedzieć, że to swoista sztuka ekumeniczna, która posługuje się językiem rozumianym przez wszystkich wierzących w Chrystusa, bez względu na przynależność konfesyjną. O autorze:Marko I. Rupnik – słoweński jezuita, artysta, teolog, kierownik duchowy. Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie i teologię w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Jest dyrektorem Centrum Studiów i Badań „Ezio Aletti”– ośrodka badania relacji kulturalnych i religijnych między Wschodem i Zachodem Europy oraz Atelier Sztuki Centrum Aletti, które zajmuje się sztuką liturgiczną. Razem z artystami tworzącymi zespół Centrum Aletti wykonał mozaiki w wielu miejscach w Europie, Ameryce i na Bliskim Wschodzie. Jest też wykładowcą na papieskich uczelniach w Rzymie, konsultorem Papieskiej Rady ds. Kultury, Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów i Kongregacji ds. Duchowieństwa. Nataša Govekar pochodzi ze Słowenii, studiowała teologię i język słoweński na Uniwersytecie w Lubljanie, uzyskała doktorat w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Jest członkiem zespołu Centrum Aletti w Rzymie, gdzie zajmuje się teologią obrazów oraz Wydawnictwem Lipa. W 2016 roku papież Franciszek mianował ją dyrektorem departamentu teologiczno-duszpasterskiego w watykańskim Sekretariacie ds. Komunikacji.
Dzieci duchy Ofiary represji Himmlera
20 lipca 1944 roku – przewrót w Paryżu początkowo przebiega zgodnie z planem; załamuje się, gdy nadchodzi wiadomość, że Hitler przeżył zamach Clausa von Stauffenberga. Po kilku dniach Cäsar von Hofacker, motor działań paryskich spiskowców, zostaje aresztowany. Wkrótce Gestapo zabiera jego żonę Lotte i dwoje najstarszych dzieci, dla których zaczyna się wielomiesięczna tułaczka po więzieniach i obozach koncentracyjnych. Troje młodszych dzieci zostaje wywiezionych do hitlerowskiego domu dziecka i pozbawionych nazwisk oraz tożsamości. Nikt nie ma prawa się dowiedzieć, kim naprawdę są – to „dzieci duchy”. Oto poruszająca historia dzieci, które przedwcześnie musiały stać się dorosłe. Valerie Riedesel z dużą dozą empatii prezentuje i interpretuje nowe źródła oraz nieznane dotąd listy członków swojej rodziny. Udaje jej się plastycznie ukazać cierpienie osób, które jako małżonkowie, dzieci i wnukowie przeciwników reżimu stały się ofiarami prześladowania ze strony Trzeciej Rzeszy. Profesor Joachim Scholtyseck, Instytut Historii Uniwersytetu w Bonn, zastępca prezesa Zespołu Badawczego „20 Lipca 1944 roku”
Maryja z Nazaretu O prawdziwej pobożności maryjnej
Niniejsza książka ukazuje przepiękne biblijne oblicze Maryi, kobiety pełnej wiary, silnej i radosnej, a jednocześnie kwestionuje nabożeństwa i wezwania, które nie tylko nie są biblijne, lecz także wręcz sprzeciwiają się orędziu objawionemu w słowie Bożym. Nasza relacja z Maryją z Nazaretu powinna opierać się wyłącznie na kryteriach ewangelicznych. Autor sprzeciwia się zafałszowaniu i przesadzie w pobożności maryjnej, natomiast tym wszystkim wierzącym, którzy zastanawiają się nad porzuceniem Maryi albo którzy już to uczynili wcześniej, powtarza słowa anioła skierowane do Józefa: „Nie bój się wziąć do siebie Maryi, ponieważ wszystko, co się w niej dzieje, jest dziełem Ducha Świętego” (por. Mt 1,20).
„Jezus” - wydanie w wersji turystycznej, idealne do zabrania ze sobą w podróż.Nowa edycja w mniejszym formacie i oprawie zintegrowanej. „Jezus” - światowy hit sprzedażowy, zajmujący pierwsze miejsca na listach bestsellerów New York Timesa. W Polsce sprzedanych ponad 40 000 egzemplarzy!James Martin SJ zaprasza czytelników, by w zupełnie nowy, ożywiający i poruszający sposób dotknęli tego, o czym mówią Ewangelie – i lepiej zrozumieli Jezusa.Wyjątkowa i przyjazna w odbiorze w odbiorze biografia Jezusa adresowana dla tych, którzy już mają o nim wiedzę, jak i dla tych, którzy dopiero chcieliby go poznać, przeplatająca się z anegdotami z podróży dwóch jezuitów. Książka jest zarazem szczególnym przewodnikiem po Ziemi Świętej, pisanym z osobistej perspektywy. Szczegóły historyczne przenoszą w czasie – patrzymy na świat oczyma Jezusa. To szczera opowieść o doświadczeniach wiary, w niekonwencjonalny sposób połączona z elementami przygody i humoru.Wyjątkowość publikacji polega na połączeniu elementów: wnikliwa biografia Jezusa + perspektywa historyczna + współczesny przewodnik turystyczny
Odkryj Jezusa na nowo!Dlaczego Ziemia Święta jest często nazywana Piątą Ewangelią? W którym mieście Jezus dokonał wielu cudów? Dlaczego Gehenna jest prześliczna?James Martin SJ zaprasza czytelników, by w zupełnie nowy, inspirujący i poruszający sposób dotknęli tego, o czym mówią Ewangelie – i lepiej zrozumieli Jezusa. Ta wyjątkowa i przyjazna w odbiorze biografia Jezusa adresowana jest zarówno do tych, którzy już mają o Nim wiedzę, jak i do tych, którzy dopiero chcieliby Go poznać. Refleksje teologiczne i duchowe przeplatają się z anegdotami z podróży dwóch jezuitów. Książka ta jest zarazem nietypowym przewodnikiem po Ziemi Świętej, pisanym z osobistej perspektywy. Szczegóły historyczne przenoszą nas w czasie – dzięki nim patrzymy na świat oczyma Jezusa. To szczera opowieść o doświadczeniach wiary, z elementami przygody i humoru.Nieważne, jak dużo lub jak mało wiesz o Jezusie – ta książka będzie dla Ciebie nieoceniona.
Trzy postaci- charakterne, mocne, a przy tym wiarygodne.Zahartowane w tym, co ludzkie. Kapłąni z pasją, których widac nie tylko przy ołtarzu, ale i na boisku piłkarskim, ulicy, w maratonie, skateparku. Szczerzy w tym, co robią. W swojej pracy przekonujący - również dla tych, którym z Kościołem nie zawsze jest po drodze. Ks. Jakub Bartczak – zanim został księdzem, znany był jako Mane - hiphopowiec z wrocławskiego Biskupina. Jeszcze jako człowiek świecki wybrał studia teologiczne, spodziewając się, że na tym wydziale będzie sporo fajnych dziewczyn. „Zajarał” się jednak naukowym poznawaniem Pana Boga. Gdy jego brat, Michał leżał w śpiączce, zrobił z Bogiem deal – brat wyzdrowieje, a on pójdzie do seminarium. I choć Michał zmarł, Kuba zamienił szerokie spodnie na czarną sutannę. Ks. Michał Misiak – w jego rodzinie panowała, jak sam to określa, „patologia miłości”. Zero alkoholu, żadnych kłótni. Tylko ołtarzyk i sześć różańców – po jednym dla każdego członka rodziny. A on postawił na bunt. Lewacki, punkowy. Łańcuchy, rogatywka z orłem, czerwone rurki, plecak z pacyfką. Rok spędzony „po tamtej stronie” wystarczył. Kolejny etap jego życia to aktywna współpraca z Młodzieżą Wszechpolską. O tym, że idzie do seminarium, powiedział swoim rodzicom dzień przed wstąpieniem – o dwudziestej trzeciej. o. Ezechiel Lasota OFM – o tym, jakim był piłkarzem, świadczy jego boiskowa ksywa „Boniek”. A grał owszem, w Łodzi, tyle że w ŁKS- ie. To grając w juniorach tej drużyny spotkał się z Maćkiem Terleckim, którego „sadzał” na ławce rezerwowych. „Nie ma zawodu piłkarz” – usłyszał. To może ksiądz? W seminarium spędził dwukrotnie więcej czasu niż inni. Święcenia kapłańskie przyjął z czteroletnim opóźnieniem m.in. przez to, że się… zakochał. Jest wielokrotnym medalistą Mistrzostw Europy księży. Zdobył trzy złote medale, dwa srebrne i jeden brązowy. Na boisku gra z „dziewiątką” jak jego idol Marco van Basten. Każdy z nich musi zmierzyć się m.in. z pytaniami odnośnie kapłaństwa, pasji, kobiet, pieniędzy czy seksualności. Odpowiadają szczerze i bez tabu. A w ich wypowiedziach nie zabraknie kontrowersji.
Dlaczego Bóg nie uzdrawia swoich przyjaciół?
Czy Bóg „ma prawo” uzdrawiać tych, których chce, i dlaczego nie zawsze uzdrawia tych, którzy wiernie Mu służą? Dlaczego nie uzdrowił Mojżesza z jąkania? Albo Pawła, który trzykrotnie błagał, żeby Bóg uzdrowił go z ciernia w ciele?Przez trzy lata swej posługi Jezus sprawił, że słońce uzdrowienia zabłysło zarówno nad sprawiedliwymi, jak i nad grzesznikami. Dziś czyni to nadal. Uzdrawia wielu; uwalnia od ucisku innych, ale ileż razy nie robi tego w stosunku do tych spośród nas, którzy gościli Go w Betanii swych serc. Stajemy wobec tajemnicy Jego wolności. Bóg jest miłosierny dla tych, dla których chce, i nie waży naszych zasług ani dobrych uczynków.José H. Prado Flores – biblista, założyciel Szkoły Ewangelizacji Świętego Andrzeja, która działa obecnie w 82 krajach. Jest autorem wielu książek i artykułów dotyczących duchowości katolickiej i Nowej Ewangelizacji, m.in. bestsellera Nowi ewangelizatorzy dla Nowej Ewangelizacji, w którym podsumowuje 40 lat swojego doświadczenia ewangelizacyjnego.
Paweł z Tarsu. Uczeń-misjonarz
Dawny faryzeusz i prześladowca chrześcijan zamienia się w prawdziwego ucznia Jezusa, który ma odwagę powiedzieć: Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Równocześnie zostaje mu powierzona misja bycia świadkiem Chrystusa zmartwychwstałego, głoszenia dobrej nowiny, że zbawienie jest darmowym darem wielkiej miłości Boga.Jego profil ucznia-misjonarza opisany w piętnastu obrazach to galeria dzieł sztuki, która nabiera nowego blasku na współrzędnych jego życia i jego misji. Paweł z Tarsu - jako architekt, ojciec i matka, pasterz, ambasador i rolnik, żołnierz i pięściarz, sportowiec i poddany, sługa, pomocnik, herold, nauczyciel i żeglarz - nie tylko wzbudza podziw, ale równocześnie zachęca nas, abyśmy żyli jak uczniowie i wciąż na nowo rozwijali żagle, aby płynąć ku nowym horyzontom - tam, gdzie misja nie ma ograniczeń czasowych ani geograficznych.
Uzdrowienie nad sadzawką Siloam
Jezus przyszedł, aby leczyć chorych, nie ich choroby. W czynionych przez Niego znakach aspekt fizyczny miał być jedynie tropem do odkrycia głębi drugiego człowieka. Jezus chciał znać jego przeszłość i przyszłość, urazy i kompleksy, plany i marzenia, relacje z rodziną i postawę wobec samego siebie.Niewidomy od urodzenia posłany do Siloam to przykład całkowitego uzdrowienia. Jezus czyni ów znak za pomocą serii siedmiu następujących po sobie uzdrowień szczegółowych. Takich samych siedmiu uzdrowień chce dokonać również w nas, ponieważ i On jest wczoraj i dziś, ten sam także na wieki (Hbr 13,8).
Niewiele osób ma tak skomplikowany charakter i tak bogatą osobowość, mieniącą się mnóstwem barw ukazujących jej tożsamość, jak Szymon Piotr, syn Jana i brat Andrzeja, któremu Jezus powierzył klucze do Królestwa niebieskiego. Jednak spośród tak wielu elementów wyróżnia się niepodzielny dwumian Ucznia-Misjonarza. Powołany do bycia uczniem, który odtwarza życie, kryteria i priorytety Mistrza z Nazaretu. Posłany jako misjonarz, aby paść baranki i owce ze stada Jezusa.Ta cudowna komplementarność pobudza chrześcijanina XXI wieku, aby nauczył się żyć jak uczeń Jezusa, a zarazem jak misjonarz Jego Ewangelii.