Pastoralne nawrócenie w teorii i praktyce parafialnej

Jednym z określeń, które papież Franciszek wprowadził do terminologii kościelnej jest termin „nawrócenie duszpasterskie” (z hiszpańskiego conversión pastoral). Jeden z fragmentów adhortacji „Evangelii gaudium” wprost nosi tytuł „Duszpasterstwo w nawróceniu” (…). W nurt poszukiwań odpowiedzi na pytanie: jak realizować duszpasterstwo w nawróceniu, czyli w kluczu misyjnym w parafialnej rzeczywistości w Polsce, wpisuje się publikacja ks. Bogdana Bieli pt. „Pastoralne nawrócenie w teorii i praktyce parafialnej”. Autor we wstępie wysuwa twierdzenie, że „od przystosowania parafii oraz jej działalności do zmieniających się uwarunkowań zależy w dużej mierze, czy Kościół w Polsce odpowie adekwatnie na współczesne wyzwania” i podkreśla, że „pytaniem otwartym jest zgodność funkcjonowania parafii i duszpasterstwa realizowanego w jej ramach z nauczaniem współczesnego Kościoła na jej temat oraz z wyzwaniami XXI wieku” (…).
Niewątpliwą zaletą publikacji jest pewna systematyzacja dotychczasowych opracowań z umiejętnym wykorzystaniem literatury przedmiotu oraz wskazanie nowych impulsów pastoralnych inspirowanych nauczaniem Kościoła, zwłaszcza papieża Franciszka lub osobistą refleksją Autora i inwencją duszpasterzy (…). Na podkreślenie zasługuje nie tylko obfite wykorzystanie myśli teologicznej, ale także wyników badań socjologicznych obrazujących przemiany religijności w Polsce po 1989 roku. Czytelnikowi nie może ujść uwagi fakt wielokrotnego przywoływania nauczania wybitnego polskiego pastoralisty, sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, co jest zrozumiałe wziąwszy pod uwagę znajomość jego dorobku naukowego ze strony ks. B. Bieli. Autor słusznie zwraca dużą uwagę na uwarunkowania aktualnej kondycji parafii, podkreślając przy tym kwestie przemian religijności i problem socjalizacji religijnej w sytuacji przejścia od społeczeństwa losu do społeczeństwa wyboru (…).

/z recenzji ks. dr. hab. Bogdana Giemzy SDS/