"Rozprawa może, z jednej strony, rodzić przeświadczenie o pewnej niemożności Kościoła w dziedzinie podejmowania współczesnych wyzwań z uwagi na określone braki, niedomagania czy wręcz choroby życia seminaryjnego i kapłańskiego. Z drugiej, Autor ks. Damian Stachowiak pozwala jednak czytelnikowi na odradzanie się w nim optymizmu, gdy przedstawia różnego rodzaju rozwiązania, wskazuje na już istniejące inicjatywy, jak również na określone rodzaje potrzebnej w formacji do kapłaństwa i kapłańskiej terapii, bądź też gdy pokazuje wciąż istniejące w Kościele płodne źródła jego własnego trwania i rozwoju, z których wciąż się czerpie dla doskonalenia jego misji ewangelizacyjnej. (...) Można nawet powiedzieć, że wyczuwa się w pracy wielorakie wyrazy zatroskania Autora o jakość życia Kościoła w perspektywie podejmowanej w nim kapłańskiej posługi".
Ks. prof. dr hab. Kazimierz Misiaszek (UKSW, Warszawa)
