Wyglądamy na zadowolonych, szczęśliwych, bogatych, uśmiechniętych. Nawet na religijnych spotkaniach słyszymy o sukcesie, zdrowiu, wielbieniu, udanym życiu małżeńskim. Dostajemy recepty na najlepsze rozwiązania konfliktów. A jaka jest prawda o nas? Jesteśmy przybici, mamy pokrzyżowane plany życiowe, pęknięte serce i czujemy się obnażeni i przegrani. Kto może nas zrozumieć w takim trudnym położeniu? Jedynie Ten, który wziął krzyż. Książka zawiera rozważania do indywidualnego oraz wspólnotowego odprawiania Drogi Krzyżowej.
Jak we wstępie piszą Ojcowie Paulini, te unikalne rozważania są głęboko ewangeliczne i głęboko ludzkie: Autor wielokrotnie pozwolił, by z Jego słów przebijała miłość, synowska czułość i wierność wobec Bogurodzicy, którą jasnogórska Ikona przedstawia i wobec Jezusa Chrystusa, do którego wszystko co jasnogórskie ma prowadzić. W książce zamieszczono wyjątkową mapkę – Wizerunek Jasnogórskiej Maryi. Przed każdym rozdziałem zostały wyodrębnione poszczególne fragmenty Ikony, ku którym prowadzą rozważania.
"[...] W jednej chwili zebrałem sobie w głowie i wyświetliłem naraz wszystkie te slajdy. Rzeźników. Wędkarzy. Harleyowców. Narodowców. Biskupów z prawej i z lewej strony. Płaczących z bólu. Krzyczących z buty. Przemnożyłem to przez świadomość, że przecież tu jest tak każdego dnia, a w głowie natychmiast zjawiło mi się jedno zdanie, akt strzelisty, cała - chyba - tajemnica naszej polskiej Jasnej Góry: "Matko Boża, wreszcie wiem, co to znaczy być matką rodziny wielodzietnej". "Z każdą kolejną wizytą na Jasnej Górze, z każdym kolejnym doniesieniem o tym, że znów próbowała zawłaszczyć jej wymiar symboliczny dla swoich interesów jakaś ideologiczna grupa, z każdym spotkanym tam człowiekiem, który przyjeżdża tam, by wypłakać się, oddając - gdy nie ma już komu - swoje choroby, relacje, długi, marzenia, uświadamiam sobie, jak bardzo potrzebne jest nam to miejsce, a w nim Ona. Jak bardzo - zanim pozabijamy się wszyscy i porozbijamy na trzydzieści osiem milionów partyjek, interesików, fobii, sympatii i przekonań - potrzeba nam odejścia od teologii walki, przejścia do teologii kuchni. I tego właśnie kuchennego stołu, przy którym choć przez chwilę nie będziemy w stanie mówić, bo gdy człowiek siedzi przy stole i je, nie ma wyjścia - musi również słuchać".
