Św Rafka mniszka mistyczka cudotwórczyni

Niezbadanym wyrokiem Bożym od pewnego czasu w naszej Ojczyźnie dokonują się wielkie dzieła duchowe za wstawiennictwem libańskiego świętego, Charbela. Jego rodaczka, św. Rafka (1832-1914), była maronicką mniszką, której sekret świętości polegał na prostym, surowym życiu zakonnym i gorącym umiłowaniu Różańca, szczególnie w tajemnicach bolesnych.

W pierwszą niedzielę października 1885 roku prosiła szczególnie gorąco i długo przed ołtarzem, aby Chrystus zesłał jej upragnione cierpienie. Wówczas Rafka straciła wzrok. Przebywała w całkowicie zaciemnionej celi, żarliwie modląc się, nigdy nie skarżąc się na nic i dziękując Chrystusowi za cierpienie. Rafka doświadczała mistycznych wizji i obdarzona była nadprzyrodzonymi łaskami. Już za życia otaczała ją opinia świętości.

Trzeciego dnia po śmierci jej grób zaczął promieniować dziwną jasnością. Zaczęły dziać się cuda. Chorzy doznawali niewytłumaczalnych uzdrowień, a ziemia z jej grobu przywróciła zdrowie wielu nieuleczalnie chorym. Od tego czasu coraz większa liczba ludzi doznaje cudownej pomocy za wstawiennictwem św. Rafki!

Już w roku 1925 przesłano do papieża prośbę o uznanie świętości Rafki. 17 listopada 1985 roku św. Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną, a 10 czerwca 2001 r. uroczyście kanonizował.